گرچه در نظام تربیتی اسلام هر گونه آموزش رسمی و سخت گیرانه در دوران کودکی مردود است و اصل بر آزاد و رها گذاردن کودک است، ولی این نکته مورد تاکید دین قرار گرفته است که دوران کودکی، دوران شکل گیری شخصیت دینی، عاطفی، عقلی و… کودک است. روح احادیث در این زمینه دلالت دارند که در دوران کودکی (هفت سال اول) عنایت خواصی بر موانست کودک با مقوله های مذهبی و اخلاقی شده است.

از این رو کلیه رفتار پدر و مادر، بالاخص مادر،  نقش ویژه ای در شکل گیری شخصیت کودک دارد. اهمیت نقش مادر از آن جهت است که در این دوره، بیشترین ارتباط را با فرزند دارد و در شکل گیری شاکله شخصیتی فرزند موثر است.

کودک مانند یک دوربین فیلمبرداری بسیار دقیق، مشغول فیلمبرداری هوشمندانه از رفتار مادر است .

 مادر بدون اینکه در صدد آموزش مفاهیم به فرزند خود باشد، با رفتار و کردار خود، در حال آموزش غیر رسمی به فرزند خود می باشد.

کودک اکثر مهارت ها و دانستنی ها را در این دوران، بدون واسطه از خانواده خود دریافت می کند. 

زن منتظر اگر بنا دارد که فرزندی مهدی باور تربیت کند، باید بداند که هر چه محبت و دلباختگی و ارتباط قلبی او با حضرت بیشتر باشد، و این علقه در رفتار وی که فرزند شاهد آن است نمود عینی داشته باشد، به همان میزان می تواند این محبت را به فرزند خود انتقال دهد. وقتی فرزند عشق سرشار مادر به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف را مشاهده می کند و وقتی مادر فضای خانه را معطر به عطر یاد و ذکر حضرت می کند، این فضای آکنده از عشق و محبت، در ساختن شخصیتی محبّ و  عاشق نسبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف موثر خواهد بود.

در مباحث بعدی بیشتر به این مطلب خواهیم پرداخت که چگونه مادر می تواند این عشق را به فرزند خود به شیوه ای موثر در رفتار و کردارش منتقل کند. ان شاالله

  منابع:

- زن منتظر و منتظر پروری، مریم معین الاسلام و دکتر علی غلامی، چاپ اول/1388